به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری فارس، مصیب امیری مدیرکل میراث‌فرهنگی این استان، امروز سه‌شنبه 2 خرداد 96، با اعلام این خبر گفت: «در اجرای قانون مربوط به حفظ آثار ملی مصوب آبان 1309 و نظام‌نامه اجرایی آن مصوب آذر 1352، بند ”ج“ ماده‌واحده قانون تشکیل سازمان میراث‌فرهنگی کشور مصوب 1364 و بند ششم ماده سوم قانون اساسنامه سازمان میراث‌فرهنگی کشور مصوب 1367، محوطه باستان‌شناختی ”هرمنگان“ متعلق به دوره اواخر هزاره هفتم پیش‌ازمیلاد (نوسنگی) واقع در شهرستان بوانات استان فارس به‌شماره 31672 مورخ 11 اسفند 95 در فهرست آثار ملی ثبت شد.»
مدیرکل میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری فارس اظهار کرد: «نخستین فصل بررسی باستان‌شناختی در حوضه رودخانه بوانات موجب شناسایی 200 اثر شد و قدیم‌ترین شواهد استقراری مربوط به دوره نوسنگی از سطح محوطه هرمنگان شناسایی شد که با توجه به تخریبات صورت‌گرفته بر اثر فعالیت‌های کشاورزی و باغ‌داری، انجام پژوهش‌های باستان‌شناختی برای حفظ محوطه در دستورکار قرار گرفت.»
او افزود: «طی اخذ مجوز از پژوهشگاه میراث‌فرهنگی به‌شماره 8753/00/943141 در تاریخ 18 بهمن 94 و با حمایت مالی فرمانداری شهرستان بوانات، کاوش و گمانه‌زنی به‌منظور تعیین عرصه و پیشنهاد حریم از اوایل اسفندماه 1394 آغاز و تا اواسط فروردین 1395 صورت گرفت.»
مدیرکل میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری فارس مهم‌ترین اهداف کاوش را تعیین عرصه و مشخص کردن حریم محوطه، جمع‌آوری و ثبت و ضبط مواد باستانی خاک‌های انباشت‌شده محوطه، سامان‌دهی و پاک‌سازی سطح محوطه، ارائه گاه‌نگاری نسبی و مطلق محوطه، بررسی برهم‌کنش‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای هرمنگان در دوران استقراری، شناخت رژیم غذایی و تغذیه ساکنان و همچنین پوشش گیاهی و گونه‌های حیوانی، بررسی آثار و شواهد مبادلات تجاری و فرهنگی با استناد به یافته‌های باستان‌شناختی حاصل از کاوش، شناخت کارکرد محوطه در دوره‌های استقراری، و شناخت تحولات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی دوره‌های استقراری با گمانه‌زنی و کاوش‌های صورت‌گرفته برشمرد.
امیری ادامه داد: «در محوطه هرمنگان مشخص شد که بخش جنوبی آن به‌کلی از بین رفته و امروزه کمتر از 2400 مترمربع از آن باقی مانده است.»
او در پایان تشریح کرد: «کاوش‌ها نشان داد که در این محوطه دو مرحله استقراری وجود دارد که مرحله قدیم‌تر مربوط به مردمان کوچ‌نشین و مرحله جدیدتر با معماری چینه‌ای مربوط به مردمان یکجانشین است. با مقایسه یافته‌های این محوطه با محوطه‌های حوضه رود کر ازجمله تل موشکی، تل جری، تل بشی و کوشک هزار، احتمالاً هر دو مرحله شناسایی‌شده مربوط به اواخر هزاره هفتم پیش‌ازمیلاد تا اوایل هزاره هشتم پیش‌ازمیلاد است. به‌منظور شناخت تاریخ مطلق این محوطه، هفت نمونه زغال و یک نمونه استخوان حیوانی برای آزمایش کربن14 به آزمایشگاه سال‌یابی دانشگاه توکیو ژاپن ارسال شد و نتایج مطلق به‌دست‌آمده از آزمایش این نمونه‌ها تقریباً با بیش از 95درصد اطمینان نشان داد که قدیم‌ترین تاریخ این محوطه مربوط به 6350 پیش‌ازمیلاد بوده و جدیدترین آن نیز مربوط به حدود 5900 پیش‌ازمیلاد بوده است. همچنین با توجه به نتایج برخی از نمونه‌های آزمایش‌شده، می‌توان اوج استقرار در این محوطه را بین 6100 تا 6000 پیش‌ازمیلاد دانست.»
انتهای پیام/
